باز هم محرم آمد

هو

زمیــن و آسمــان گلـــــرنگ و گلـــــگون

  جهان دشت شقایق گشت از این خون*

بازم محرم اومد. ماهی که توش پره از سوژه های تلخ! دوست دارید از کدومشون بگم؟

از مداحی بگم که واسه مظلومیت حسین علیه السلام تو سروکله ی خودش می زنه اما جای دیگه با باتوم می افته به جون مردم؟!

از مامورای انتظامی که مردم رو تو حریم خصوصی شون دستگیر می کنن اما با پارتی های شرعی! تو ملاء عام کاری ندارن؟!

از روحانی ای که سال ها بالای منبر در مقام حق الناس خطبه می خونه اما به خودش زحمت جواب دادن به مردم رو نمی ده؟!

از خلافکاری که تمام سال مواد می ده دست جوون مردم اما تو محرم با یه قربونی می خواد وجدانشو راحت کنه؟!

یا از مردمی که یازده ماه هر کثافت کاری که می تونن می کنن به امید یه ماه محرم که با اشکاشون پاکِ پاک شن! تا سال بعد؟!

تو این یه ماه حالم از ایران به هم می خوره!! دوست دارم هرجایی باشم جز اینجا. به خدا هیچ جای دنیا مردمی به ریاکاری مردم ایران نداره! می دونید سالانه چقدر خرج این مراسم می شه؟ عددش غیر قابل تصوره! به خدا به جای این ظاهرسازیا می شه کلی جوون رو راهی خونه ی بخت کرد، براشون شغل ایجاد کرد، بهشون خونه داد...

حرفای بیشتر رو تو مقاله ای آوردم که سال قبل تو سایت هواداران چاوشی قرار گرفت. برای خوندنش می تونید رو ادامه مطلب کلیک کنید.

* دلا دیدی - محسن نامجو

کلّ یوم ٍ عاشورا، کلّ عرض ٍ کربلا

مقام حضرت ابراهیم علیه السلام بر همگان روشن است. پیامبری که خداوند او را دوست خود نامید. دوست خدا شدن آسان نیست، همانگونه که قربانی کردن فرزند آسان نیست! فرزند عزیز خویش را که در واقع همان نفس او بود به قربانگاه برد و با تمام وجود تسلیم خدا شد. و خداوند رحمان  هم به پاس این اسلام آوردن، اسماعیل را بر او بخشید.

و اما حسین علیه السلام که خون خدا نامیده شد! البته خوب می دانیم که منظور از خون خدا، خون مادی نیست. بلکه مفهوم این است که به درون خدا راه یافت و بخشی از وجود او شد. و بهای این جایگاه را هم با تمام وجود پرداخت. اگر ابراهیم نبی علیه السلام از فرزند خویش گذشت، امام حسین علیه السلام از فرزندان خویش گذشت! از خانه و خانواده ی خویش گذشت. از اعتبار و آبروی خویش و از همه مهم تر از جان خویش گذشت. و این گذشت نهایت اسلام در طول تاریخ است.

اما برای چه از جان و مال خود گذشت؟

آیا به این خاطر که ما هرساله در این ایام به مساجد و تکیه ها برویم و برای سر به نیزه رفته ی او ناله سر دهیم؟ و یا به این خاطر که برای از دست دادن دو دست عباس علیه السلام گریه کنیم؟ مگر جسم برای حسینیان مهم بود؟ پس چرا فکر و ذهنمان را معطوف به جسم فانیشان کرده ایم؟

امام حسین علیه السلام با جان و دل به میدانی رفت که می دانست گریزی از شهادت خود و یارانش نیست! چون تنها راه زنده نگه داشتن اسلام همین بود. حال ما می خواهیم با علم و طبل و سنجد، اسلام را زنده نگه داریم؟!!! به نظرتان اسلام این هاست؟

اسلام یعنی قضاوت را به خدا واگذار کن! اسلام یعنی برای چند درصد سود بیشتر دروغ نگو! اسلام یعنی اگر می توانی خیری برسان! اسلام یعنی سر پدر و مادرت فریاد نزن! اسلام یعنی غیبت و ریا نکن! اسلام یعنی ... آزاده باش و از نفس خود بگذر!

اما ما چه کردیم؟ روح اسلام را زیر پا لگد کردیم و جسمش را با افتخار به روی سرهامان بردیم! از عشق و علاقه ی عباس علیه السلام به برادر و برادرزادگان گذشتیم و به دو دست بریده اش اکتفا کردیم! و هر روز رابطه مان با برادر بدتر شد! از فداکاری زینب سلام الله علیها برای خانواده اش گذشتیم و به تازیانه خوردنش اکتفا کردیم و هر روز کینه هایمان نسبت به خانواده بیشتر شد! از عشق حسین علیه السلام نسبت به خداوند گذشتیم و به سر بریده اش اکتفا کردیم و هرروز از خدا دورتر شدیم و برای خواسته های خود او را هزار تکه کردیم!!

از مرام اسلام و مکتب حسین علیه السلام حرف بسیار است. چه کنم که بغض بیشتر از این مجالم نمی دهد! از خداوند عاشق می خواهم که هر روزمان را عاشورا کند. هر روز خود را در محضر خدا دیدن یعنی عاشورا! اما افسوس که ما در عاشورا هم عاشورایی نمی شویم!

مطلب را به اتمام می رسانم با طرح یک سوال: "آیا حسین علیه السلام به قتلگاه رفت که ما بعد از هزار و چهار صد سال با گوش های بسته و چشم های گریان به استقبال محرم برویم؟"

در پناه حق