هو
همسفر!
در این راه طولانی که ما بی خبریم و چون باد می گذرد.
بگذار خرده اختلاف هایمان با هم باقی بماند.
خواهش می کنم! مخواه که یکی شویم، مطلقا مخواه که هر چه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم.
مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم.
یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را.
و یک شیوه نگاه کردن را.
مخواه که انتخابمان یکی باشد، سلیقه مان یکی و رؤیاهایمان یکی.
همسفر بودن و هم هدف بودن، ابدا به معنی شبیه بودن و شبیه شدن نیست.
و شبیه شدن دال بر کمال نیست، بلکه دلیل توقف است.
عزیز من!
دو نفر که عاشق اند و عشق آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است، واجب نیست که هر دو صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی قله علم کوه، رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند.
اگر چنین حالتی پیش بیاید، باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق و یکی کافی است.
عشق، از خودخواهی ها و خودپرستی ها گذشتن است اما، این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست.
من از عشق زمینی حرف میزنم که ارزش آن در "حضور" است نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری.
عزیز من!
اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست، بگذار یکی نباشد.
بگذار در عین وحدت، مستقل باشیم.
بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم.
بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید.
بگذار صبورانه و مهرمندانه در باب هرچیز که مورد اختلاف ماست، بحث کنیم.
اما نخواهیم که بحث، ما را به نقطه مطلقا واحدی برساند.
بحث، باید ما را به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل.
این جا سخن از رابطه عارف با خدای عارف در میان نیست.
سخن از ذره ذره واقعیت ها و حقیقت های عینی و جاری زندگی است.
بیا بحث کنیم.
بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم.
بیا کلنجار برویم.
اما سرانجام نخواهیم که غلبه کنیم.
بیا حتی اختلاف های اساسی و اصولی زندگیمان را، در بسیاری زمینه ها، تا آن جا که حس می کنیم دوگانگی، شور و حال و زندگی می بخشد نه پژمردگی و افسردگی و مرگ، حفظ کنیم.
من و تو حق داریم در برابر هم قد علم کنیم و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم.
بی آن که قصد تحقیر هم را داشته باشیم.
عزیز من! بیا متفاوت باشیم.
بخشی از نامه نادر ابراهیمی به همسرش
منبع: مجله موفقیت
نوشته جالب و البته منطقی ای بود که از خوندنش واقعا لذت بردم.
البته من تا آخرش فکر کردم نویسنده ش زن هست.
سلام سولماز جان...
مرسی که بهم سر زدی اما چیزی ننوشته بودی
موفق باشی
سلام جواد جان.
حتما یادم رفته یا وقتم محدود بوده. شرمنده.
توام موفق باشی.
مطلب خوبی بود.
اطلاعات منو بالا برد.توجه نکرده بودم اینجوری.نکته های خوبی گفته.ممنون واسه مطلب خوبت
خسته نباشی
سلام مهدی جان.
خواهش می کنم. خوشحالم که خوشت اومده. خودمم وقتی خوندم نظر تورو داشتم.
ممنون از تو.
سلام عسلم خوبی
متن خیلی جالب و خردمندانه ای بود.
دلم تنگ شده.
دوست دارم.
سلام عزیز دلم.
دل منم حسابی برات تنگ شده.
به دلم افتاده بود که اومدی اینجا
منم دوست دارم خانم گل.
سلام...
یکی با یکی تا همیشه برای کمال!
من موندم تو که این مطلب رو قبول داری! چطور روش حکومتی در ایران رو قبول داری! تو یا خودتو گول میزنی! یا.... نمیدونم؟
راجع به انتخاب از بد و بدتر هم نظرم اینه! ما باید شرایطی به وجود بیاوریم که انتخاب بین خوب و خوبتر باشد... و در شرایط بد و بدتر اعتراض به وضعیت میکنیم... تا حداقل آنچه میخواهیم شود...
خیلی ها با من حرف زدن و نظرشون راجع به خیلی چیزا عوض شد و من هم همینطور! و این وقتی اینجوری شد که گفتم: تو همه چی رو ببین! همه چیزاهای درست رو ببین و بعد قضاوت کن!
تفسیر کلمه انسان و انسانیت ؟
و آنوقت نحوه برخورد حکومت (تمام کشورها) با انسان!
شاید اینجا هم از بدو بدتر انخاب کردی!
نمیخواستم بحث رو از آنجا به اینجا بکشم! اما شد...
فقط نظر من بود...
سلام باران جان.
من روش حکومتی در ایرانو اصلا قبول ندارم و خودم رو هم گول نمی زنم.
من با آدمایی که دیگران رو می ندازن جلو و خودشون مثل مهندس ناظر! فقط نظارت می کنن، مشکل دارم.
آیت الله خمینی هم انقلاب کرد. اما خودش هم با مردم بود. زندانی شد، تبعید شد. اما مردمو وسیله رسیدن به خواسته هاش نکرد.
احمدی نژاد هر چی که بگی هست اما به فکر مردم هم هست.
بالاتر از اون رو هنوز پیدا نکردم. (البته کسی که روی کار باشه)
نظرت مثل همیشه محترمه.
ممنونم ازت.